هر سال در روز درختکاری، هزاران درخت در سراسر ایران کاشته می‌شود، به امید کاهش تغییرات اقلیمی، احیای زمین‌های آسیب‌دیده، بهبود فضاهای شهری و کاهش آلودگی هوا. کاشت درخت به نمادی از مسئولیت‌پذیری محیط‌زیستی تبدیل شده است؛ راهکاری که در نگاه نخست، ساده و کارآمد به نظر می‌رسد و می‌تواند به ارتقای کیفیت محیط‌زیست، بهبود سلامت اکوسیستم‌ها و تقویت پایداری زیست‌محیطی کمک کند. اما واقعیت پیچیده‌تر از این است. این تصور که هر نوع کاشت درخت سودمند است، ساده‌انگارانه بوده و حتی می‌تواند خطرناک باشد. کاشت گونه‌های نامناسب در مکان‌های نادرست نه‌تنها فایده‌ای ندارد، بلکه می‌تواند بحران‌های زیست‌محیطی را تشدید کند.