این حقیقت را باید بارها و بارها تکرار کرد: کشاورزی مقصر نیست، فضای سبز گناهکار نیست. آن‌ها قربانی‌اند؛ قربانی سوءمدیریت، سیاست‌گذاری‌های غیرعلمی، و مدیرانی ناکارآمد. باید در آدرس‌دهی اشتباه توقف کنیم و حقیقت را شفاف بگوییم: بحران آب نتیجه دهه‌ها مدیریت غیرعلمی، رانتی، سلیقه‌ای، ناآگاهانه و پر از تصمیمات اشتباه است. به‌جای قربانی‌کردن بخش‌های حیاتی مثل کشاورزی و فضای سبز، باید سراغ مقصران واقعی رفت؛ آن‌هایی که با تصمیمات اشتباه و تعلل‌های ویرانگر، کشور را به آستانه ورشکستگی آبی رسانده‌اند. تغییر آن‌ها، نقطه شروع نجات است.

ما امروز نیازمند گذار از «دستور» به «تحول»، از «برنامه» به «راهبرد» و از «مدیریت وضع موجود» به «سازگاری با آینده» هستیم. این مسیر تنها از طریق پذیرش واقعیت‌های اقلیمی، اصلاح ساختارهای حکمرانی منابع، بازسازی زیرساخت‌های دانشی، تقویت مشارکت اجتماعی، یکپارچه‌سازی سیاست‌های بخشی و جایگزینی نگاه کوتاه‌مدت با رویکرد آینده‌نگر میسر خواهد شد. تا زمانی که این الزامات محقق نشوند، هیچ دستوری توان عبور از سطح سیاست‌گذاری را نخواهد داشت و وارد مزرعه نخواهد شد و تغییرات اساسی در کشاورزی کشور رخ نخواهد داد.

حفظ و پایداری منابع طبیعی و زیست‌بوم‌های کشور، ضرورتی انکارناپذیر است. به همین دلیل، تغییر رویکرد از مدیریت «سازه محور» به «طبیعت‌محور» امری حیاتی به شمار می‌رود. این تغییر رویکرد نه تنها به حفاظت از محیط‌زیست کمک می‌کند، بلکه تعادل بین توسعه انسانی و حفظ اکوسیستم‌ها و منابع طبیعی را نیز به ارمغان می‌آورد. رویکرد «طبیعت‌محور» با تمرکز بر عدالت زیست‌محیطی، به حفظ منابع آب، خاک و جنگل‌ها کمک می‌کند و از تخریب زیست‌بوم‌ها جلوگیری می‌کند. این رویکرد در پی توزیع عادلانه منافع و هزینه‌های زیست‌محیطی بین تمامی افراد جامعه، به ویژه گروه‌های کم‌درآمد و آسیب‌پذیر است. درحالی‌که پروژه‌های «سازه محور» اغلب نابرابری‌های زیست‌محیطی را تشدید می‌کنند، مدیریت «طبیعت‌محور» تلاش می‌کند تا اطمینان حاصل کند که تمامی اقشار جامعه از مزایای حفاظت از محیط‌زیست بهره‌مند شوند و هیچ گروهی بار نامتناسبی از تخریب زیست‌محیطی را متحمل نشود.

بحران اقلیمی، تهدیدی واقعی برای ایران است. سال‌هاست که هشدارهایی در مورد تغییرات اقلیمی و پیامدهای آن برای ایران به گوش می‌رسد، اما متأسفانه، در حال حاضر کشورمان آمادگی لازم برای مقابله با این بحران را ندارد و مسئولان هنوز به‌طور کامل به درک عمیقی از مخاطرات تغییرات اقلیمی نرسیده‌اند. فقدان برنامه‌ریزی جامع و بلندمدت، فقدان زیرساخت‌های مقاوم و بی‌توجهی به علم و هشدارهای کارشناسان، ازجمله چالش‌های پیش روی ایران در زمینه مقابله با تغییرات اقلیمی هستند. این چالش‌ها، کشورمان را در برابر خطرات ناشی از تغییرات اقلیمی، آسیب‌پذیرتر کرده‌اند. فقدان نگاه بلندمدت در بین سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران، مانع از توجه آن‌ها به آینده و مخاطرات بلندمدتی مانند تغییرات اقلیمی می‌شود.

سازگاری با تغییر اقلیم، پیش‌شرط توسعه پایدار است و اتخاذ مدل مناسب مدیریتی برای کاهش پیامد تغییر اقلیم بر منابع آبی ایران امری ضروری است. باید براساس روند تغییرات جهانی آب‌وهوا، با سیاست‌گذاری‌ کارآمد، الگوهای مصرف آب خود را منعطف‌تر و با طبیعت سازگارتر کنیم و به‌دنبال فعالیت‌های طبیعت‌محور باشیم. تغییر نگرش سیاست‌گذاران به آب و تغییر اقلیم، اصلاح حکمرانی آب و مدیریت پایدار آب از ملزومات اساسی سازگاری مدیریت آب با چالش‌های تغییر اقلیم است.

ایران کشوری است که به دلیل موقعیت جغرافیایی و استراتژیک از نظر اثرگذاری و اثرپذیری از تغییر اقلیم یکی از نمونه های منحصربه فرد در میان کشورهای جهان است. تغییر اقلیم به عنوان تاثیرگذارترین چالش محیط زیست و تهدیدی امنیتی-زیست محیطی باید مورد توجه تمامی تصمیم گیران و سیاست گذاران قرار گیرد زیرا تاثیرات منفی بسیاری روی منابع آب و امنیت غذایی دارد و سبب گسست بافت های زیستی، اجتماعی و… خواهد شد. ما توان مقابله با طبیعت را نداریم و ناچاریم خود را با آن سازگار کنیم.

توسعه ناپایدار و مدیریت ناصحیح منابع آبی مهم ترین عوامل ایجاد کننده وضعیت کنونی ایران هستند. می توان به گذشته بازگشت و ساعت ها درخصوص نابسامانی های مدیریتی که موجب شرایط بحرانی شده اند، صحبت کرد اما قطعا این صحبت ها به تنهایی دردی را دوا نمی کنند. برای نجات زیست بوم ایران، چاره ای نیست جز پذیرفتن شجاعانه اشتباهات گذشته و سعی در تغییر سیاست های آبی در آینده. نیاز داریم سیاست های آبی در راستای توسعه پایدار تنظیم شوند. کاربرد گونه های بومی و پساب در فضای سبز، راهکاری مناسب برای کاهش مصرف آب در مدیریت شهری هستند. می توانیم خشک سالی را مدیریت کنیم و مدیریت خشک سالی یعنی اینکه خودمان را بر شرایط خشک سالی منطبق کنیم.

پدیده ریزگردها بدون تردید یکی از چالش های حاصل از تخریب محیط زیست است که این روزها آسمان بخش بزرگی از کشور را در بر گرفته است و یکی از دلایل عمده تشدید آن بی توجهی انسان به توسعه پایدار است. مقام معظم رهبری می فرمایند: «مسئله محیط زیست یا حفظ منابع طبیعی، برای ما مسئله ای تجملاتی و درجه دو نیست؛ بلکه یک مسئله حیاتی است که در تلاش ما برای توسعه کشور، اولویت باید در این بخش باشد».

نیاز داریم با مدیریت بهینه الگوی مصرف آب در بخش کشاورزی از طریق بهره‌گیری از فناوری‌های مدرن آبیاری و کشاورزی، ضمن بهبود راندمان آبیاری و حفاظت و صیانت از منابع آبی کشور، زمینه گسترش تولید محصولات بیشتر و استقلال اقتصادی را فراهم آوریم تا بتوانیم از قبل صرفه‌جویی و مدیریت مناسب در بخش کشاورزی، منابع آبی جدید برای مصرف شرب تامین نماییم. پر‌واضح است که ترویج فرهنگ صرفه‌جویی در مصرف آب کشاورزی بسیار پر‌اهمیت‌تر از صرفه‌جویی در مصرف آب شهری و صنعتی است که درصد محدودتری از منابع آب کشور را مصرف می‌کند؛ بااین‌حال نباید از ترویج فرهنگ صرفه‌جویی در مصرف آب خانگی و صنعتی نیز غافل شد.